காணாமல் போன தனது குழந்தைகளின் புகைப்படங்களுடன் நீது குமாரி
கீதா பாண்டே மூலம்
பிபிசி செய்தி, டெல்லி
ஜூன் 2010 இல் ஒரு கோடை நாளில், இரண்டு இந்திய குழந்தைகள் வீட்டை விட்டு வெளியேறியதற்காகத் தங்கள் பெற்றோருடன் வருத்தப்பட்டனர்.
உடன்பிறந்தவர்கள் – 11 வயது ராக்கி மற்றும் ஏழு வயது பப்லு – ஒரு கிலோமீட்டர் தொலைவில் வசிக்கும் தங்கள் தாய்வழி தாத்தா பாட்டியிடம் செல்ல திட்டமிட்டனர். ஆனால் ஒரு சில தவறான திருப்பங்கள் மற்றும் அவர்கள் இழந்தனர்.
குழந்தை உரிமை ஆர்வலர் ஒருவரின் உதவியால் – அவர்களின் தாயார் நீது குமாரிக்கு அவர்கள் திரும்பி வருவதற்கு 13 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகிறது.
“ஒவ்வொரு நாளும் என் அம்மாவை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்” என்று அனாதை இல்லங்களில் வளர்ந்த பப்லு என்னிடம் தொலைபேசியில் கூறினார். “நான் இப்போது என் குடும்பத்துடன் திரும்பி வந்ததில் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்.”
டிசம்பர் மாத இறுதியில் அவர்கள் மீண்டும் இணைவதற்கான வீடியோ காட்சிகள், நீது, பப்லுவை வீட்டிற்கு வரவேற்கும் போது, அவனை இறுகத் தழுவி, “எனக்கு மீண்டும் என் மகனைப் பிடித்திருக்கும் மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்ததற்காக” கடவுளுக்கு நன்றி கூறும்போது அழுது புலம்புவதைக் காட்டுகிறது.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு வீடு திரும்பிய ராக்கியை பாப்லு கட்டிப்பிடிக்கிறார். உடன்பிறந்தவர்கள் சில வருடங்கள் தொடர்பில் இருந்தபோதிலும், பத்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு சந்திக்கிறார்கள்.
பிரித்தல்
பப்லுவும் ராக்கியும் ஆக்ராவின் வடக்கு நகரத்தில் தங்கள் பெற்றோரான நீது குமாரி மற்றும் சந்தோஷ் ஆகியோருடன் தினக்கூலிகளாக வேலை செய்து வந்தனர்.
16 ஜூன் 2010 அன்று, அன்று வேலை கிடைக்காமல் தவித்த நீது, ராக்கியின் மீதான விரக்தியை எடுத்துக் கொண்டு, அவள் சமையலுக்குப் பயன்படுத்திய உலோக இடுக்கியால் அவளை அடித்தாள்.
ராக்கியும் பப்லுவும் தங்கள் தாய் ஒரு வேலைக்காக வெளியே சென்ற பிறகு வீட்டை விட்டு வெளியேறினர்.
“சரியாகப் படிக்கவில்லை என்றால் என் அப்பாவும் சில சமயம் அடிப்பார், அதனால் ராக்கி என்னிடம் வந்து பாட்டியுடன் சேர்ந்து வாழலாம் என்று சொன்னபோது, நான் ஒப்புக்கொண்டேன்,” என்கிறார் பப்லு.
அவர்கள் தொலைந்து போன பிறகு, ஒரு ரிக்ஷா டிரைவர் ரயில் நிலையத்திற்கு லிப்ட் கொடுத்தார்.
மகள் ராக்கி மற்றும் ஆர்வலர் நரேஷ் பராஸ் பார்க்கும்போது நீது குமார் பாப்லுவை வீட்டிற்கு வரவேற்கிறார்
பட ஆதாரம், நரேஷ் பராஸ்
பட தலைப்பு,
13 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பாப்லு வீடு திரும்பியபோது, டிசம்பர் மாதம் குடும்பம் ஒரு உணர்வுப்பூர்வமாக மீண்டும் இணைந்தது
அங்கு, குழந்தைகள் ஒரு ரயிலில் ஏறினர், அங்கு குழந்தைகள் தொண்டு நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் ஒரு பெண் அவர்களைக் கண்டார்.
ரயில் அவர்களின் வீட்டிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 250 கிமீ (155 மைல்) நகரமான மீரட்டை அடைந்ததும், அவர்களை காவல்துறையினரிடம் ஒப்படைத்தார், அவர்கள் அவர்களை அரசாங்க அனாதை இல்லத்திற்கு அழைத்துச் சென்றனர்.
“நாங்கள் வீட்டிற்கு செல்ல விரும்புகிறோம், எங்கள் பெற்றோரைப் பற்றி அவர்களிடம் கூற முயற்சித்தோம், ஆனால் காவல்துறையோ அல்லது அனாதை இல்ல அதிகாரிகளோ எங்கள் குடும்பத்தைத் தேடவில்லை” என்று பப்லு கூறுகிறார்.
ஒரு வருடம் கழித்து, உடன்பிறந்தவர்களும் பிரிந்தனர் – ராக்கி இந்திய தலைநகர் டெல்லிக்கு அருகில் ஒரு தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் நடத்தும் சிறுமிகளுக்கான தங்குமிடத்திற்கு மாற்றப்பட்டார். சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, உத்தரபிரதேச மாநிலத்தின் தலைநகரான லக்னோவில் உள்ள மற்றொரு அரசு அனாதை இல்லத்திற்கு பாப்லு மாற்றப்பட்டார்.
உடன்பிறந்தவர்கள் மீண்டும் இணைகிறார்கள்
எந்தவொரு முக்கிய அதிகாரிகளோ, தொண்டு நிறுவனங்களோ அல்லது பத்திரிகையாளர்களோ அனாதை இல்லத்திற்குச் செல்லும் போதெல்லாம், ராக்கியுடன் மீண்டும் இணைவார் என்ற நம்பிக்கையில் பப்லு அவர்களிடம் கூறுவார்.
ஆனால் 2017 இல் தான் இது பலனளித்தது – புதிய தங்குமிட பராமரிப்பாளர்களில் ஒருவர், டெல்லிக்கு அருகில் எங்காவது வயதான பெண்களுக்கான அனாதை இல்லத்திற்கு தனது சகோதரி அனுப்பப்பட்டதாகக் கூறியபோது அவருக்கு உதவ முடிவு செய்தார்.
“நொய்டா மற்றும் கிரேட்டர் நொய்டாவில் (டெல்லியின் புறநகர்ப் பகுதிகள்) உள்ள ஒவ்வொரு அனாதை இல்லத்தையும் அழைத்தார், ராக்கி என்று யாராவது அழைக்கப்படுகிறார்களா என்று அவர்களிடம் கேட்டார், நிறைய முயற்சிகளுக்குப் பிறகு, அவர் அவளைக் கண்டுபிடித்தார்,” என்கிறார் பப்லு.
“உடன்பிறந்தவர்களை பிரிப்பது மிகவும் கொடுமையானது என்பதை நான் அரசாங்கத்திற்கு சொல்ல விரும்புகிறேன். சகோதர சகோதரிகள் ஒருவருக்கொருவர் அடுத்த மையங்களில் வைக்கப்பட வேண்டும். அவர்களைப் பிரிப்பது நியாயமில்லை,” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.
குடும்பத்தினர் அளித்த போலீசில் புகார் நகல்
பாப்லு மற்றும் ராக்கியின் பெற்றோர் 2010ல் போலீசில் அளித்த புகாரின் நகல்
விளக்கக்காட்சி வெள்ளை இடம்
உடன்பிறந்தவர்கள் மீண்டும் இணைந்தவுடன், அவர்கள் அடிக்கடி தொலைபேசியில் பேசுவார்கள். ஆனால் உரையாடல் அவர்களின் குடும்பத்தைக் கண்டுபிடிப்பதை நோக்கிச் செல்லும்போதெல்லாம், ராக்கிக்கு சந்தேகம் ஏற்பட்டது. “பதின்மூன்று வருடங்கள் ஒரு குறுகிய காலம் அல்ல, நாங்கள் அம்மாவைக் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்று எனக்கு கொஞ்சம் நம்பிக்கை இருந்தது,” என்று அவள் என்னிடம் சொன்னாள்.
பாப்லு அத்தகைய சந்தேகங்களை எழுப்பவில்லை. “ராக்கியைக் கண்டுபிடித்ததில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன், மேலும் இப்போது எங்கள் அம்மாவையும் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருந்தது,” என்று அவர் கூறினார்.
42 வருடங்களுக்கு பிறகு அம்மாவை சந்தித்தது ஒரு அதிசயம்.
அவர் தங்கியிருந்த ஒரு இடத்தில், பராமரிப்பாளர்களும் பெரிய பையன்களும் அவரை அடிக்கடி அடிப்பார்கள் என்று பாப்லு கூறினார். அவர் இரண்டு முறை ஓட முயன்றார், ஆனால் பின்னர் பயந்து திரும்பினார்.
மறுபுறம், ராக்கி, தான் வளர்ந்த தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் தன்னை நன்றாக கவனித்துக்கொண்டது என்கிறார். அவள் வீட்டில் இருந்திருந்தால் அவளுடைய வாழ்க்கை வேறுவிதமாக மாறியிருக்கும் என்று அவள் நினைக்கிறீர்களா என்று நான் அவளிடம் கேட்கிறேன்.
“என்ன நடந்தாலும் அது எப்போதும் நன்மைக்காகவே நடக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன், ஒருவேளை நான் வீட்டை விட்டு வெளியே ஒரு சிறந்த வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கலாம்,” என்று அவர் கூறுகிறார்.
“நான் அவர்களைச் சேர்ந்தவன் அல்ல, ஆனால் அவர்கள் என்னை நன்றாகப் பார்த்துக் கொண்டார்கள். யாரும் என்னைத் தாக்கவில்லை, நான் நன்றாக நடத்தப்பட்டேன். நான் ஒரு நல்ல பள்ளியில் படித்தேன், எனக்கு நல்ல சுகாதாரம் மற்றும் பிற அனைத்து வசதிகளும் கிடைத்தன. ஒரு பெரிய நகரத்திற்கு அருகில்,” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.
குடும்பத்தை மீண்டும் இணைத்த ஆர்வலர்
டிசம்பர் 20 அன்று, ஆக்ராவைச் சேர்ந்த குழந்தை உரிமை ஆர்வலர் நரேஷ் பராஸ், தற்போது பெங்களூரில் வசித்து வரும் மற்றும் வேலை செய்து வரும் பாப்லுவிடம் இருந்து அழைப்பு வந்தது.
“நீங்கள் பல குடும்பங்களை மீண்டும் இணைத்துள்ளீர்கள், என்னுடையதைக் கண்டுபிடிக்க எனக்கு உதவ முடியுமா?” பாபுலு அவனிடம் கேட்டான்.
2007 முதல் குழந்தைகளுடன் பணிபுரியும் திரு பராஸ், இது ஒரு எளிய வழக்கு அல்ல என்கிறார்.
உடன்பிறப்புகளுக்கு அவர்களின் தந்தையின் பெயர் நினைவில் இல்லை மற்றும் அவர்களின் அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட்ட ஆதார் அட்டைகளில் அவருக்கு வெவ்வேறு பெயர்கள் இருந்தன. அவர்கள் எந்த மாநிலம் அல்லது மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது, மேலும் அவர்கள் மத்திய மாநிலமான சத்தீஸ்கரில் உள்ள பிலாஸ்பூரைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று அவர்களின் அனாதை இல்லப் பதிவு கூறியது. பிலாஸ்பூரில் உள்ள அனாதை இல்லங்கள் மற்றும் காவல்துறையினருக்கு திரு பராஸின் அழைப்புகள் வெறுமையாக இருந்தன.
நரேஷ் பராஸ் நீது குமாரியை தனது மகன் பப்லுவுடன் வீடியோ அழைப்பில் அழைத்தார்
நரேஷ் பராஸ் பப்லுவுடன் வீடியோ கால் செய்தபோது நீது குமாரி கண்ணீர் விட்டு அழுதாள்
தான் ரயிலில் ஏறிய ஸ்டேஷனுக்கு வெளியே ஒரு போலி ரயில் என்ஜினைப் பார்த்தது பாப்லுவுக்கு நினைவுக்கு வந்ததும் ஒரு திருப்புமுனை வந்தது.
Discussion about this post